رسم هواداری

بی قراری به سبب دست نیافتن به عنوان قهرمانی لیگ برتر، نگرانی از جو استادیوم و چنددستگی ها، دلگیر شدن از هر فردی که برای حضور در استقلال نام این تیم را حجت ندانست و… .
فریاد های گروه افراطیون در زیر جایگاه خبرنگاران و صدا زدن امیر قلعه نویی, خیره شدن همان عده به تلویزیون جایگاه خبرنگاران برای با خبر شدن از نتیجه دیدار سپاهان-مس سرچشمه که آیا اصفهانی ها گلی دریافت می کنند تا با این حساب تیم تحت رهبری امیر قلعه نویی یعنی تراکتورسازی قهرمان شود یا خیر، توجیه برخی اشتباهات قلعه نویی با دلایلی غیر منطقی از سوی افراطیون و… .
مختص دانستن نیمکت استقلال به امیر قلعه نویی از جانب هواداران کفن پوش او، عدم حمایت همه جانبه از مربیانی به غیر از امیر قلعه نویی و… .
چکیده ای بود از وقایع سال هایی که امیر قلعه نویی در استقلال حضور نداشت و معرفت جنوب شهری خود را همانند سطح فنی اش مدرنیته کرد اما هیچ وقت ندانست که معرفت همان سنتی بماند و کهنه تر بشود ارزشش بیشتر است.
در کنار امیر بازیکنانی همچو اکبرپور، بیگ زاده و بائو هم به استقلال بازگشتند و هواداران تا به حال نشان داده اند از اشتباهات این بازیکنان گذشته اند. البته با عده ای هم باید به اندازه ی ظرفیتشان برخورد کرد و مانند یک کالا بهشان نگاه کرد. کالایی که خریداری می شود و سود می دهد و به دور انداخته می شود.
هرچه بود گذشت و رسیده ایم به حال.
امیر با تجربه ای بیشتر و تفکر فنی قوی تر در اختیار استقلال قرار گرفته و از همان مصاحبه های ساعات اول حضورش در باشگاه استقلال می توان فهمید که تغییر کرده است.
او در اولویت اول منافع شخصی خود را مدنظر قرارداده و سپس به جمع آبی ها بازگشته است پس با توجه به عملکردش در سال های اخیر می توان از نتیجه گیری استقلال در صورت عدم سنگ اندازی از جانب برخی مطمئن بود. وجود وی باعث شده است که فتح الله زاده ابقا شود، برترین کادر پزشکی یک دهه ی اخیر ورزش ایران به خانه ی خود بازگردد، افراد دانایی همچون ماجدی و صالح در کنار مجموعه استقلال دیده شوند، بزرگ مردی همچون منصور پورحیدری از او حمایت کند و همه ی این ها خبر از موفقیت در روزهای آتی می دهد.
برترین مربی سال های اخیر فوتبال ایران با محبوب ترین مدیر عامل فوتبالی کشور در کنار هم قرار گرفته اند و اگر در ادامه هم پشت یکدیگر بایستند می توان شاهد موفقیت های چشمگیر استقلال در سطح ایران و آسیا بود.
او امیر قلعه نویی است که با دست های خالی در مس کرمان معجزه کرد و اولین فردی است که سه دفعه ی پیاپی قهرمان ایران شده و همواره هر زمان در لیگ برتر مربیگری کرده در کورس قهرمانی بوده است.
با نگاهی به کارنامه ی امیر قلعه نویی و تغییرات عمده ای که در وی دیده می شود باید گفت از هر لحاظ این کادر فنی ارزش حمایت را دارد و هوادار باید رسم هواخواهی را به جا آورد تا با پشتیبانی از ژنرال و تیم استقلال بتوان پرواز کرد و اوج گرفت.
حتی اگر بازیکنان ستاره هم حفظ نشوند می توان اذعان داشت که امیدواری به موفقیت استقلال امری اشتباه نیست زیرا که سرمربی این تیم نامش امیر قلعه نویی است.هر که دلش با استقلال است بماند و هر که نیست برود. باید دانست که اگر باشگاه مقدس استقلال تهران و هواداران فوق العاده اش نبودند شاید خیلی از بازیکنان بزرگ به هیچ وجه نامی نمی شدند.
در حال حاضر مشق هواداری حمایت از تیم و همکاری برای گام برداشتن به سوی قهرمانی را شامل می شود.
فرق عظیمی است بین حمایت و خیانت. در سال های قبل خیانت کم ندیده ایم و حالا وقت آن است که با حمایت از سرمربی فعلی به افراطیون درس هواداری بدهیم تا بفهمانیم که استقلال جای شخص پرستی نیست و هر که هدفش موفقیت باشگاه استقلال باشد نامش از روی سکوها با رنگ تعصب صدا زده می شود. خواه امیر قلعه نویی خواه هر فرد دیگری.
امسال هم به مانند گذشته مشخص است که تبعیض بین قرمز و آبی بیداد می کند. تفاوت در مقدار بودجه دو تیم دیده می شود. پول بیت المال را به جیب مدیر عامل قرمز ها می ریزند تا بلکه از رتبه ی دوازدهم به رتبه های بالاتر صعود کنند و اما غافل از آنکه اگر ما آبی ها در طول فصل تیممان را یاری کنیم پول حاصل از سوخت و تمام این تبعیض ها هم نتیجه ای برایشان در بر نخواهد داشت.
این فصل اگر یاری کنیم و رسم هواداری را به جا آوریم به آنچه که در سه سال گذشته استحقاقش را داشته ایم خواهیم رسید. فاصله استقلال تا قهرمانی یک امتیاز است و این یک امتیاز با نشستن امیر قلعه نویی بر روی نیمکت استقلال به خودی خود جبران شده است.
این فصل اگر یاری کنیم و به خاطر نام بزرگ استقلال و موفقیت این تیم با خود شرط کنیم که زمان حمایت و انتقاد را به درستی تشخیص دهیم، می توانیم موفقیت تیم استقلال را به نظاره بنشینیم.
از حالا به بعد هر کس موفقیت این تیم را بخواهد با عملکردش هدف خود را اثبات می کند.